24.Bölüm & Hasret’in Hikayesi

Hasret'in Hikayesi

Evet, hikayeme göbişimdeki küçük bebişimle yaziyorum o benim mucizem 

hem de en guzel mucizem ......
Evet gelelim hikayeme 32 yasindayim ,6 yıllık evliyim eşimi cok cok cok seviyorum .Benim hikayem biraz sizinkilerden farkli, sizler evlenirken çocuk doğurabilirim sağlıklıyım derken, ben hiçbir zaman çocuk sahibi olamayacağımı bilerek evlendim.Çocuk sahibi olamayacağımı genç kızken öğrendim, hiç adet olmadığımda doktor doktor gezdik, tahliller muayeneler, küçük operasyonlar derken doktor anneme ‘’asla çocuk sahibi olamaz yumurtaliklari yok’’ demiş.Annemin o gözyaşlarını hiç unutamıyorum ,yıkıldım , daha 18 yaşında bütün hayallerim bitmişti, artık aşk ,sevgi, evlilik fikri bitmişti benim icin. Anneme yalvardım büyük yerlere gidelim başka doktora gidelim ,sanki hep bir ümit vardı ki o ümidimde bir doktorun muayene sonrası yüzüme bile bakma lütfunda bulunmadan benim çocuk sahibi olabilir miyim sorumla hayır tüp bebek bile yaptiramazsın bu halinle, dedi .O doktoru orada boğmak istedim hastaneden ağlayarak çıktım, evet ne yaparsam yapayım hayat devam ediyor o zamandan sonra severek evlenmek yoktu bende ,hep düşüncem evlenmiş ayrılmış ,çoluklu çocuklu biriyle evlenme fikri vardı ,beni başka kim kabul ederdi ( o zamanki çocuk aklı diyelim şimdiki aklım olsa o kadar yıpratmazdım kendimi . Çok sükür elim ayağım tutuyor her şey çocuk degil) Allah’ıma hep dua ettim Allah’im beni bu halimle kabul edecek birini çıkar karşıma dedim çok sükür eşimi cıkardı ,ben de birine aşık olabildim sevdiğim adamla evlenebilecektim ve her şeyi ona baştan anlattim böyle böyle benim böyle bir problemim var istemezsen saygı duyarım dedim .O bana ben seni çocuk için sevmedim olmazsa olmasın evlat ediniriz dedi. Bir kez daha aşık oldum ,iyi ki karşıma çıkmış, evlendik , benim tüp bebek şansım bile olmadığı için tedavi icin çabamız yoktu ama içim çok yanıyordu, çocuk istiyordum ,problem bende olduğu halde eşimi çok üzüyordum ,çocuk fikri tamamen bizde bitmişken bir arkadaş ,bir doktor önerdi cok iyi dedi bi git.. Neyse ümidim yok ama gitmedim demiyeyim diye randevu aldım gittim, muayene etti ,dedi ki sen hipolusun beynin östrojen salgılamadığı için yumurtaliklar büyümüyor, bu da hormon iğneleri ile salgılanabilir ümit vermiyorum ama denemek istiyorum dedi. Allah razı olsun ilk kez bir doktor beni kovmadi :) Onun öncesinde çok ünlü bir merkeze gitmiştim, evraklarıma bakıp senin çocuğun olamaz Kıbrıs’ta donasyon deneyebilirsin dedi uyuzzzz... Evet benim doktorum iğne yazdı ,iğneler de çok para tutuyor, 1000 TL  falan ben çıktım eve gittim düşünüyorum nasıl olsa büyümeyecek boşuna param gidecek, vazgeçtim iğneden ,tedaviden ,sonra kadın hastalığına devlette bir doktora gittim muayene etti, ben dedim iğne verdi doktor ben vurulmayacağım ,vurul dedi. Benim senin gibi hastalarim oldu çocukları oldu, öyle bir gaza geldim ki eşimi aradım iğneleri al gel ama yine de ümidim yoktu Kıbrıs’ta bir doktor buldum artik oraya gidecektim Pazar’a randevu aldim Pazartesi de kendi doktoruma randevum vardı yumoşlar büyümüş mü bakacaktık ,Pazar günü ,tam doktora gideceğiz eşimle öyle bir tartıştık ki hiç bir neden yokken ,gitmiyorum sen git dedi ve Pazar gidemedik ağladım zırladım ama bilmiyormuşum ki ,her şerde bir hayır varmış .Pazartesi kendi doktoruma gittiğimde ne görelim yumoşlarım orda, görüyorum ,senelerdir görmediklerimi görüyorum ,sanki o ekranda bebeğimi görmüş kadar mutlu oldum tedavim devam etti transfer derken test günü geldi ,pozitif pozitif pozitif hayatim boyunca o testlerde asla çift çizgiyi göremeyecek biriydim ama gördüm o testleri yapmak nasip oldu Allah’ım bana o günleri gösterdi, çok mutluyduk eşim üstüme titriyor kesemizi gördük, her şey yolunda dedi, haftaya gelin kalp atışını duyalım havalarda uçuyoruz gittik, bebek yok, doktorun suratı düştü, anladim bişeylerin ters gittiğini haftaya gene gel, gittim boş gebelik, maalesef kürtaj olacaksın dedi, ben başladım ağlamaya olamaz olamaz, O benim ..Hastaneden nasıl çıktım bilmiyorum ,kürtaj oldum ,gitti artik ,yoktu...

3 ay ara verdim dondurulmuşum vardı onu denedik gene pozitif biz gene havalarda uçuyoruz kesemizi gördük, her şey çok iyi haftaya gittik kalbi atiyordu ,pıt pıt ,keske eşimi dışarda bırakmasaydık ,o da görseydi o anı, çünkü bi daha göremeyecektik, mutlu mutlu eve geldik bir karın ağrısı, bir de acayip renkte kanama hemen doktorumu aradim iğne vurdurdu yat dinlen dedi haftaya kontrole gel dedi gittim bebişimizin kalbi var yok gibi maalesef kaybediyoruz dedi.. Birkaç gün sonra gene gel dedi gittik artık bebeğimiz bizimle değil ama mide bulantısından, kusmaktan ölüyorum .. Acillerde dolanıyoruz , bayram tatili kürtaja da almıyorlar, ben artık yerlerde sürünüyorum 9. haftaya kadar bekledik ,kürtaj zamanı geldi alın artık n’olur kurtarın beni diyorum ,gene bebeğim gitti, yıkıldık, artik hem maddi hem manevi tükendik .Eşim çektiğim acılardan sonra ,istemiyorum çocuk bana sen lazımsın ,evlat ediniriz dedi, ama ben istiyorum karnımda tekmelerini doğumunu herşeyini istiyorum neyse 1 sene ara verelim dedik bir sene geçti ben başka doktor araştırıyorum tamam eski doktorum iyi ama hastane laboratuvar önemli benim icin ,çünkü pgt yapılacaktı, araştırma sonrası Semra Hanım’ı buldum .Memorial laboratuvarının da iyi olduğunu duydum orası olmalıydı. Yeni bir tedavi iğneler iğneler artık alışmıştım onlara ,yumuşlar büyüdü toplandı ve beşinci güne gittiler ,ilk defa pgtye 3 tane girdi iki sağlıklı geldi, haber geldiğinde benim doğum günümdü, en güzel doğum günü hediyesiydi.. Eşimle sarıldık ,tabi ben gene ağlıyorum ,2 adet geçirip dondurulmuş transfer zamanı geldi artik çok fazla kişiye söylemiyoruz ,çünkü hep hüsrana uğradık çevreden acıyan gözlerle bakmalar üzülmeler en yakın arkadaşım dediklerim hamile kalıyor, benden saklanıyor ,nasıl söyleyeceğini bilemiyor hala hayatımda mı? yooo asla yol verdim beni üzenlerin hayatımda yeri yok transfer oldum ,bekleme sürecinde annem yanimda, hep bana ,sen iki canlısın ye ye diyordu ,demek ki anne yüreği hissediyor ben de içimde olduğunu biliyorum, test günü pozitif, biz çok mutluyuz ama artık akıllandım, mutluluğumuzu fazla yansıtmıyorum ,şöyle bir gelişsin ,anne baba ben burdayım desin ya da doğsun kucağımda göreyim öyle sevineyim şimdi daha cok küçüğüz teyzeleri....


Not: Asla ümidinizi kaybetmeyin Allah’ım elbet bizlere mucizelerini yaşatacak..

Merak ettiğiniz ya da konuşmak istediğiniz her konu için aşağıdaki e-postadan bana ulabilirsiniz.

deepliner15@gmail.com