ACILAR İÇİNDE GEÇEN GÜNLER
Bebeğimin durumunu öğrenmemden itibaren, hayat benim için
durmuştu, buna nasıl dayanırdım, nasıl katlanırdım, bu acı nasıl geçerdi ,
geçer miydi? Hayat amacım elimden alınmış, tüm hayallerim yıkılmış , sonsuz
mutsuzluğa ,sonsuz ,tarifsiz bir acının içine düşmüştüm. Çarşamba günüydü
bebeğimin problemli olduğunu öğrendiğim gün ve tam 10 gün benimleydi 10 gün
sonra vedalaşmıştım bebeğimle. 10 gün ne yapacağımı şaşırmış ve sadece umut
verecek bir cümle aradım tüm doktorlarda. Yakınlarımda aradım, aradım ama
bulamadım. Başıma gelenler sanki benim başıma gelmemiş gibiydi. Öğrendiğim ;
1.Gün : Doktor ilk söylediğinde problemleri, olamaz dedim ,
bu benim bebeğimin başına gelmiş olamaz. İnanmak istemedim , başka doktorlara
da gideceğim, kesin yanlış görmüştür, kesin yanlışlık vardır di mi?
2.Gün : MR için gittiğimiz doktor, daha bebek küçük 3 hafta
sonra gelin dedi. 3 koca hafta ben nasıl beklerim ki? Kafayı yiyordum . Günler,
saatler, hatta dakikalar bile geçmek bilmiyordu. Bir şeyler yapmalıyım. Başka doktora
gitmek için doktor sekreterlerine telefonda yalvar yakar randevu almaya
çalışarak geçirdim. Yarın güzel bir gün olacak ve doktorun bana söyleyeceği
şeylerle bu kabustan uyanacağım.
3.Gün: Recep Bey’den bebeğimle ilgili çok kötü şeyler duyup
, deliye döndüm, üstelik sonlandırma için de 32 haftaya kadar bekleyebiliriz
merak etme dedi. Ben nasıl merak etmezdim. O kadar süre nasıl beklerdim? Zaman nasıl
geçerdi? Ben ne hale gelirdim? Bebeğim büyürken karnıma elimi koymalı mıydım
yoksa o yokmuş gibi mi davranmalıydım? Akşam Antalya’dan ,gelin bir de biz
bakalım dediklerinde nedense mutlu olmuştum. Yeni bir doktor daha görecekti ve
belki de bu bana güzel şeyler söyleyecekti. Allah’tan ümit kesilmezdi. Beyin bu
,gelişmeye devam ederdi belki ve merak etme her şey yolunda diyecekti? Belki ..
Umut işte..
4.Gün:Cumartesi , normalde haftasonlarını nasıl beklerdim..
Şimdi ne durumdaydım Allah’ım bunu ben yaşıyor olamazdım .. N’olur bu bir rüya
olsun ve uyanayım artık.. N’olur .. Ne yapmalıyım, zaman nasıl geçer? Ben şu an
ne yapmalıyım? Dua ediyorum ağlıyorum, beynim donuyor neler oluyordu bana? Yalvarmaya
başladım bana bir ilaç verin bir kaç ay uyanmak istemiyorum. Hatta ne olur biri
beni öldürsün. Evet, Allah’a şöyle dua etmeye başlamıştım. Bebeğim iyileşsin ,
bir problem olmadığını söylesinler bana ve eğer bebeğim iyileşmeyecekse al
canımı Allah’ım ne olur al..
5.Gün: Günler geçmiyor ve ben şu anda sadece ölmek
istiyorum..
6.Gün: Pazartesi ,bu gece yola çıkacağız ama nasıl gideceğiz
o yol nasıl bitecek? Ne şekilde gideceğiz. Belki de güzel haber verecek doktor
bize? Kim bilebilir ki? Ufacık bir umut hala vardı..
7.Gün: Salı , evet Antalya’dayız artık. Akşam doktor
kontrolümüz var, ablama güzel haber veren doktor belki bana da güzel haber
verecekti. Ve girdik muayeneye. Recep Bey’in raporunu okumak istemedi ve
muayene etti bebeğimin herşeyine baktı bir kez daha.Ben ekrana bakamadım. Ve duyduğumuz
her şeyi tekrar söyledi.. Hiç umut yok mu dedim? Yok dedi. Eğer doğarsa ölmesi
için dua ederken bulursunuz kendinizi. Bunu ona yapmaya hakkınız olduğunu
düşünmüyorum. Son karar yine sizin. Ama önce yine de MR çekilecek dedi..
8.Gün: MR için üniversiteye gittik, MR çekildik. Sonrasında genetik
doktoru ile görüştük, o da herşeyi anlattı bize. Sırada beklerken , hasta
çocuğu olan aileler vardı , onlarla tanıştık kadının biri yanıma geldi,
kucağında 2-3 yaşlarında bir erkek çocuk,konuşamıyor, göremiyor.. hareket
edemiyor.. benim durumumu sordu kadın ,anlattım, bana da demişlerdi hamileyken
ve aldırmadım ben , durumumu görüyor musun, üzülüyorsun di mi durumumuza..
herkes üzülüyor zaten, bir de benim yaşadıklarımı düşün, bunu kaldıramıyorum ,
3 kere intihar etmeye kalktım, beceremedim, nolur bebeğine kıyma , hayata
getirirsen eğer kıymış olacaksın, bunu ona ve kendinize yapmaya hakkın yok. Bırak
Allah’ın yanına gitsin. Acı çektirme bebeğine dedi.Orada gördüğüm manzalarla,ben
iyice anladım, evet tamam dedim.. Vedalaşmalıyım bebeğimle.
9.Gün: Çocuk nöroloğuna gittik, MR ı inceledi ve çok açık
söylemeliyim ki size, aynısı benim başıma da geldi ve aldırdık.. Buna karar
verecek sizlersiniz ancak eğer şimdi vedalaşmazsanız sonra çok pişman olacaksınız. Bu durumda olan bir bebek doğsa bile
ameliyathanelerde ölecektir. Bir dizi ameliyat geçirmesi gerekecek ve problemler
beyinde olduğu için,beyin kapalı kutu , normal bir bebek olmayacak, muhtemelen
doğmadan ölür ancak, doğarsa da bir kaç güne ölür, bunu göze alamazsın,
almamalısın , kendi sağlığını da düşünmek zorundasın dedi. Ve çıktık evet karar
vermiştik.
10.Gün: Hastaneye yatış yaptık. İnanamıyorum , buna
inanamıyorum.. Doğum için gelmeyi düşündüğüm hastaneye bebeğimle vedalaşmak
için gelmiştim. Vakit gelmişti. Son kez özür diledim binlerce kez özür
diledim.. ve acılar içinde vedalaştım
bebeğimle. Kızımla.. Hoşçakal ve beni
affet kızım..
Merak ettiğiniz ya da konuşmak istediğiniz her konu için aşağıdaki e-postadan bana ulabilirsiniz.
deepliner15@gmail.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder